De kracht en wijsheid van de natuur…

Zoals aangegeven in mijn vorig blogbericht sluit mijn volgende post prachtig aan op een ervaring die ik heb gehad rond het thema zelfzorg. Het is een langer bericht geworden dan je gewoon bent van mij, véél leesplezier. 😉

Tijdens een cursusreis in het buitenland deze zomer waren we gedurende een vrije namiddag samen met ons groepje aan het rondkuieren in een mooi havenstadje langs allerlei kraampjes met leuke spulletjes, kleren,… je kent dat wel. 🙂

Op dat moment had ik niet door dat ik al even niet goed voor mezelf aan het zorgen was. Ik verdoofde mezelf voor alle prikkels, negeerde wat in me omging & toen kwamen we aan een kraampje waar we reeds waren geweest die week.

Ik had er eerder al iets gekocht en was nu nog even aan het kijken of ik misschien nog iets zou aanschaffen. Ik vond echter niet wat ik wou en voelde ondertussen een soort van ongenoegen groeien tussen de marktkramer en z’n vrouw… In hun moedertaal waren ze onder elkaar hun ergernissen aan het uiten. Ik wist dat het over ons groepje ging, dat was voelbaar ook al begreep ik hun taal niet.

Toen ik besliste niets meer te kopen en het kraampje verliet, begon de marktkramer ons plots kwaad toe te schreeuwen… In het Engels smeet hij onze groep allerlei verwijten toe waarbij het erop neer kwam dat hij ons niet meer wilde zien en we er niet meer welkom waren.

Verbijstering, verwarring, als aan de grond genageld,… stond ik (en de rest van onze groep) daar, niet wetende wat er gebeurde, hoe het kwam dat die man ons zo begon te verwijten. Dan kun je het die persoon vragen, maar iemand die zo razend te keer gaat, laat je beter eerst bedaren, alvorens er een gesprek mee aan te gaan. We beslisten om het hierbij te laten en deze plek onmiddellijk te verlaten. We waren toch al van plan om terug te keren naar onze verblijfplaats.

In shock…

Ik was “in shock”, verdriet, onmacht, vraagtekens,…
Het was een stille tocht terug met de taxi. De stemming in de groep was omgeslagen. Ieder in haar eigen wereldje gekeerd, hoe om te gaan met wat zonet was gebeurd. Ik voelde geen behoefte om de stemming terug te veranderen, erover te praten,… Ik had enkel nood aan alleen zijn, dit eerst voor mezelf te verwerken.

Voor wie de prachtige film “Inside Out” heeft gezien (een echte aanrader trouwens), wel alle figuurtjes/emoties, behalve Vreugde (Joy) dan, stonden aan het roer of beter gezegd aan de console in mijn bovenkamer.

Eens terug op onze logeerplek had ik geen zin om zoals de anderen aan het zwembad te gaan vertoeven, want daar waren nog mensen. Ik had geen behoefte meer aan prikkels, enkel nood aan stilte & rust, alleen zijn. Toen ik op m’n kamer kwam, wist en voelde ik wat mij te doen stond. Hoe ik mezelf hierbij kon helpen. Ik wou terug naar het kurkeiken bos waar we een dag eerder hadden doorgewandeld. Ik had nood aan verstillen in de natuur, bij mezelf komen, zonder oordelen,…

Na nog even met één van m’n beste maatjes gesproken te hebben en een hartverwarmende knuffel vertrok ik alleen naar het kurkbos dat een eindje verderop lag.

Op weg naar…

Na een poosje gewandeld te hebben kwam ik aan de rand van het bos op een soort van T-punt met links de weg die me het kurkeiken bos inleidde en rechts een pad dat ik niet kende en me gisteren niet was opgevallen waar dit naartoe liep.

En toen keek ik langsheen dit weggetje rechts van me en zag ik “hem”* staan in de verte: een prachtige kurkeik, krachtig stralend in de zon en het wondermooie open landschap, mijn boom…
*(Hierna verwijs ik naar deze boom in “hij-vorm”, dit enkel voor de makkelijkere leesbaarheid, want eigenlijk wil ik de boom niet vereenzelvigen met een specifiek geslacht.)

Wauw wat een boom…, deze kurkeik trok zo sterk mijn aandacht, alsof hij tegen me sprak, een energetisch aanvoelen en gewaar zijn dat zo krachtig was en dat ik zo intens voelde tot in m’n diepste ZIJN, onbeschrijfelijk en zo bijzonder.

In het begin aarzelde ik wat om ernaar toe te stappen, want het was een pad dat ik niet kende en in de streek waar we verbleven lopen nogal wat zwerfhonden rond. Ik besloot een klein stukje dichterbij te wandelen en enkel een foto van deze prachtige boom te nemen.

Hoe dichter ik echter kwam, hoe meer ik getrokken werd naar deze boom. De kurkeik riep me als het ware, echt zo krachtig. Ik werd er letterlijk naar toe gezogen, alsof we door een navelstreng met elkaar verbonden waren.

Ik wandelde vastberaden naar dit krachtige natuurwezen, want ik wilde heel graag bij deze boom zijn. Het was zo voelbaar op deze plek moest ik nu zijn.

Ik legde m’n handen op de stam van de kurkboom…
Wat ik toen voelde wel daarvoor bestaan volgens mij geen woorden. Ik merk tijdens dit schrijven dat dit gevoel niet in mensentaal te omvatten is. Het is een ervaren. Wat een wonderbaarlijk gevoel, wat een kracht, wat een energie. Wat voelde dit zalig. Dit klopte zo. Nog steeds als ik dit schrijf voel ik die diepe & intense verbondenheid met deze boom.

Ik ging naar “de achterkant” (nuja wat is de achterkant?) van de kurkeik en legde m’n armen rond z’n stam, helemaal omarmen kon niet, want het was echt zo’n gigantische stam, zaaaalig!

Ik knuffelde de boom en legde m’n oor te luisteren en de boom fluisterde, sprak me toe. Terwijl voelde ik hoe hij mij met al z’n takken en bladeren terug omhelsde, wat een heerlijk gevoel. Zo zalig te voelen hoe deze krachtige kurkeik mij terug knuffelde. Ik voel onze knuffel nog steeds, zo intens was het.

Ik bleef de boom nog een tijdje knuffelen, genietend van deze bijzondere ontmoeting, dit voelen, deze sterke verbondenheid. Ik bedankte hem vanuit het diepste van m’n hart voor deze wondermooie ervaring, voor z’n woorden en nam toen afscheid van dit krachtige, wijze wezen.

Ik voelde zo véél dankbaarheid. Het afscheid viel me dan ook erg zwaar. Eigenlijk wou ik liefst nog uren bij deze boom blijven, mijn prachtige kurkeik, maar het was tijd om te vertrekken voor het avondeten. Ik nam dit prachtige geschenk, dit fantastische wonder, deze schitterende ervaring mee in m’n hart om er verder van te genieten en te koesteren.

Dankzij deze boom had ik terug verbinding met mezelf, mijn kracht, WAUW. 🙂 🙂

Op de terugweg werd het me plots helemaal duidelijk en voelde ik ineens dankbaarheid voor de kwade marktkramer. Dankzij hem was ik tot inzicht gekomen dat ik eigenlijk niet goed voor mezelf aan het zorgen was die namiddag, dat ik last had van de vele prikkels en deze gewoon negeerde. Zijn kwaadheid had ervoor gezorgd dat ik er terug was voor mezelf. Zoals Katie Byron zo mooi zegt: “It happens for you, not to you”. Ik stond terug in mijn kracht en door tijd te nemen voor mezelf en weer goed voor mezelf te zorgen, ontmoette ik deze prachtige kurkeiken boom.

Onze communicatie was op zo’n diep niveau, pure magie, zo fantastisch. Ik geniet er nog steeds van en kan onze verbinding nog zo sterk voelen, een heerlijk warm gevoel in m’n buik en hart, een vreugdegevoel doorheen heel m’n lichaam.

Trouwens het kurkbos, waar ik oorspronkelijk van plan was naartoe te gaan, ben ik dan zelfs niet meer ingewandeld. Dat besefte ik pas toen ik terug was. Het bos was mij volledig ontgaan, best grappig, maar o zo juist. 🙂

Deze wijze kurkeik met z’n bijzondere en krachtige energie was voor mij als de sjamaan van het bos. Het feit dat hij buiten het bos stond en er niet in, was voor mij eigenlijk ook heel symbolisch, iets wat ik pas inzag toen m’n maatje mij hierop wees hoe ook dit zo klopte: mijn weg volgen, niet meelopen met de massa,…

Deze wondermooie en bijzondere ervaring bevestigde nog eens hoe verbonden ik ben met de natuur, iets wat ik steeds sterker voel. Het is op een heel diep niveau hoe ik de natuur voel, waarneem, ervaar, gewaar word. De natuur gebruikt geen mensentaal.

Ik ben, voel me echt een natuurwezen. Hier ligt mijn kracht, wat ik zo graag met anderen wil delen en van waaruit ik mijn activiteiten, workshops,… mijn bedrijf verder wil gaan uitbouwen. Mensen helpen om die voeling met de natuur terug gewaar te worden, te beleven. Voor de geïnteresseerden onder jullie: hou m’n website of facebookpagina in de gaten, want: “there is much more to come…”. 🙂

And the story continues…

Tot slot nog een kort en prachtig vervolg:
De dag voor ik terug naar huis vertrok, ben ik mijn kurkboom nog even gaan opzoeken om afscheid te nemen. Ja en dat was echt een heel moeilijk moment voor me om deze boom, ons samenzijn te moeten “loslaten”.

Ik had het echt zwaar en tijdens ons afscheid viel er plots een blaadje van de kurkeik op m’n linkerschouder… 🙂 En ik wist het onmiddellijk… Dit was het teken van de boom dat het tijd was om hem echt los te laten. Ook al zijn we niet meer samen, we blijven verbonden met elkaar. Ik vond deze symboliek zo mooi tijdens ons afscheid, want ook een boom dient op een bepaald moment zijn bladeren los te laten…

Bovenstaande wou ik zo graag delen, want we hebben allemaal van deze prachtige en bijzondere wonderen in ons dagelijkse leven, als je je er maar voor open stelt en alert bent voor de signalen.

Zorg goed voor jezelf,
dankjewel voor het lezen
& tot blogs.