Ik genoot deze namiddag van een lekker hangmatmomentje in onze prachtige tuin terwijl ik in één van mijn favoriete tijdschriften (lees de “Happinez”) aan het lezen was.
Puur genieten is dit voor mij, wiegend en je gedragen voelen, terwijl je je ziel voedt met boeiende artikelen. Heeeeeeerlijk :-).

Het was even stil op mijn blog en dat heeft zo z’n redenen…
De laatste maanden draait mijn thema vooral rond zelfzorg: hoe draag ik het beste zorg voor mezelf, hoe respecteer ik mezelf, wat voelt goed voor mij om nu te doen, wat kan ik doen om optimaal voor mezelf te zorgen bij een situatie waar ik niets aan kan veranderen, hoe kom ik op voor mezelf, hoe neem ik mijn ruimte in,…?

Het is een periode waarin ook mijn fijngevoeligheid (beter bekend als hoogsensitiviteit) op de voorgrond verschijnt en het mij nog eens zo duidelijk wordt/werd hoe gevoelig ik ben voor allerlei prikkels. Dat het bij mij allemaal véél intenser binnenkomt dan bij iemand anders.

Het zorgde ervoor dat ik uit pure noodzaak beslissingen nam die ik anders nooit zou nemen, omdat ik gewend ben om door te doen en ervan uit te gaan het zal wel overwaaien, kom op niet “trunten”(flauw doen ;-)). Iets wat ik in mijn kindertijd weleens vaker hoorde, waardoor ik dan wellicht mijn fijngevoeligheid steeds verder van me heb afgeduwd en ik het eerder als een belemmering of als iets wat niet hoorde, klopte aanzag dan als een troef.

Om er één voorbeeld uit te pikken en dan meer bepaald een situatie waar ik extern niets kon aan veranderen: een tijdje terug gingen er wegenwerken van start in ons dorp en werd het drukke verkeer na enkele dagen plots & onverwachts door onze “zo rustige” straat omgeleid. Mijn slaap werd hierdoor ernstig verstoord en het kwam zo erg dat ik eigenlijk een serieus slaaptekort kreeg.

Die constante prikkels van het verkeer, het gedaver, gebulder en de trillingen van vrachtwagens die voorbijreden, voor mij was het precies of ze door ons huis heen scheurden, zo hevig kwam dit bij mij binnen en dit zowel overdag als ‘s nachts, voortdurend die onnatuurlijke prikkels… HELP!

En ja dan probeerde ik naast acceptatie, onder andere met oefeningen mijn focus te verleggen of een plek in huis of in onze tuin te zoeken waar het toch minder hoorbaar was, maar dit hielp allemaal niet.  Die mensen die zeggen dat het went, wel ik kon hier niet aan wennen, zij misschien wel en dat is des te beter voor hen, ik dus niet. Ons huis voelde in die periode echt niet meer als een thuis, verschrikkelijk voelt dat. Op den duur ontvluchtte ik onze woning zo véél mogelijk.

Deze situatie zorgde er echter voor dat de doorzetster in mij op zoek ging naar wat mij kon helpen. Hoe ik het beste voor mezelf kon zorgen en ik hiervoor uit mijn comfortzone diende te komen: durven meer info vragen en zelfs naar de burgemeester stappen (omdat ik voelde dat het gebrek aan communicatie mij dwars zat), durven een opleidingsdag annuleren omdat ik even niet meer kon, durven enkele dagen voor mezelf nemen om terug bij te tanken, durven hulp vragen waardoor ik zelfs terug bij m’n ouders ben gaan slapen ook al begreep mijn vader het niet,… En het vraagt tijd, geloof me, want ik heb dit heus niet allemaal in de eerste week van de omleiding gedaan.

Wat voor de één vanzelfsprekend is, is voor de ander een opgave en die opgave is als je ze echt aangaat en durft in de ogen te kijken, altijd een prachtig leerproces, wat je meestal pas nadien kunt zien natuurlijk ;-).
Door voor jezelf te zorgen, je ruimte in te nemen, te doen wat goed voelt voor je, er voor jezelf te zijn, ontstaat zo véél moois en voel je je zelfverzekerder dan ooit. Je voelt jezelf als het ware groeien, van “yes” ik heb dit gedaan.

Nu geniet ik volop terug van de rust dankzij het bouwverlof en voel ik me des te dankbaarder voor de rustige omgeving waarin we wonen (ook dat is een prachtig gevolg van deze situatie).

Even geen blogartikelen schrijven, ook al had ik mezelf voorgenomen om er maandelijks minstens ééntje te schrijven, ook dat was voor mij uit m’n comfortzone treden. Door een periode niets te posten is het precies of ik faal, welja volgens de stemmetjes in m’n hoofd dan toch, wellicht herkenbaar ;-).

Ondertussen weet ik wel beter en voel ik zelf aan wanneer het het moment is om een artikel schrijven. Ik voel dat het gewoon klopt en ook dat is de routine durven doorbreken door op je gevoel te vertrouwen, want wanneer je jezelf iets als verplichting begint op te leggen of wanneer iets zo begint te voelen, wel dan wordt het misschien tijd dit eens van naderbij te gaan bekijken en je af te vragen ben ik dit echt verplicht, aan wie, hoe kan het anders,…?

Ik voel me ook zo dankbaar voor die dierbare mensen in m’n leven die mij op zo’n momenten steunen of me soms net dat duwtje geven dat ik nodig heb om toch maar die beslissing te nemen.

Trouwens binnenkort deel ik een fantastische ervaring die ik onlangs had en helemaal in het teken staat van mijn zelfzorg, wordt dus vervolgd ;-).

Tot gauw